|
|
Kategorie:
Instalacje | Projekty | Agroturystyka | Dachy i pokrycia dachowe | Dom i Zagroda | Folie i szklarnie | Budynki gospodarcze | InneOgrzewanie szklarni
Temperatura zewnętrzna w naszych warunkach klimatycznych zimą jest przeważnie znacznie niższa niż temperatura optymalna dla rozwoju roślin. Różnica między temperaturą zewnętrzną i wewnętrzną wywołuje ciągły przepływ ciepła. Dlatego utrzymanie wewnątrz szklarni temperatury na pożądanym poziomie wymaga doprowadzenia odpowiedniej ilości ciepła, które jest wytwarzane i doprowadzane przez układ grzejny szklarni.
Wydajność cieplna urządzeń grzewczych zależy od wymagań cieplnych roślin, okresu ich uprawy i od warunków klimatycznych rejonu. Przyjmuje się założenie, że przy największych spadkach temperatury zewnętrznej powinny one umożliwiać utrzymanie temperatury w szklarni na poziomie minimalnych wymagań roślin. Przyjmowanie temperatur optymalnych do obliczeń wymagałoby budowy zbyt wydajnych i drogich urządzeń grzewczych, nie w pełni wykorzystanych. Jako bezwzględne minimum temperaturowe przyjmuje się 12°C dla mnożarek i szklarni produkcyjnych z uprawą roślin o największych wymaganiach cieplnych (np. ogórek), 8°C dla upraw o umiarkowanych potrzebach cieplnych (np. pomidor) i 5°C dla roślin o małych wymaganiach termicznych (np. sałata, rzodkiewka, kalafior).
Najczęściej spotykanym sposobem ogrzewania średnich i małych obiektów szklarniowych jest system grawitacyjny, w którym krążenie wody odbywa się samoczynnie, na skutek różnicy masy właściwej wody ogrzanej i schłodzonej. Składa się on z kotła, w którym woda ogrzewana jest do temperatury 90-95°C, z przewodów doprowadzających wodę do szklarni, rur grzejnych i zbiornika zbiorczego. Wadą tego systemu jest konieczność budowy kotłowni zagłębionej, bowiem im większa jest różnica między poziomem kotła a rurami grzejnymi w szklarni, tym szybszy jest obieg wody. System ten wymaga użycia rur o dużej średnicy (78 mm) i w związku z tym cechuje go spora bezwładność termiczna. Nagrzanie lub schładzanie dużej ilości znajdującej się w rurach wody wymaga długiego czasu. Przy tym systemie długość szklarni nie powinna przekraczać 30 m.
W dużych obiektach szklarniowych stosuje się bardziej opłacalny system ogrzewania, z wymuszonym obiegiem wody, za pomocą pompy cyrkulacyjnej, napędzanej silnikiem elektrycznym. Umożliwia on stosowanie rur grzejnych o mniejszej średnicy (40-50 mm) i zapewnia większą sprawność układu grzewczego.
Znaczący wpływ na warunki cieplne w szklarni ma sposób rozmieszczenia rur grzejnych. Z praktyki wynika, iż stosowanie w szklarniach starego typu rur grzejnych nad roślinami jest niewłaściwe. Ogrzane powietrze, jako lżejsze unosi się bowiem do góry i nie ogrzewa powietrza wokół roślin, a ponadto zacieniają one rośliny. Lepszym sposobem jest łączenie rur w grzejniki drabinowe, umieszczone w dolnej części ścian bocznych i szczytowych oraz w celu ogrzania podłoża, część rur (ok. 30%) powinno się rozmieścić w międzyrzędziach roślin lub na zewnątrz zagonów (na rysunku). Rury układane w międzyrzędziach na podkładach z drewna lub cegły mają średnicę do 32 mm i są zasilane wodą powracającą do kotła o temperaturze 60-70 °C, co zapobiega przegrzaniu podłoża. Na czas prac uprawowych rury te są demontowane.
W szklarniach mnożarkach część rur układa się wzdłuż ścian bocznych i szczytowych, a około 30-40% pod stołami w odległości 30 cm od blatu stołu.
Obecnie coraz bardziej popularne jest ogrzewanie podłoża w szklarniach. Dzięki temu uzyskuje się znaczne przyspieszenie zbioru warzyw i wzrost plonu. Używa się do tego celu rur z czarnego, utwardzonego polietylenu, o średnicy wewnętrznej 15-22 mm, umieszczając je pod rzędami roślin, na głębokości 35-40 cm. Rury po ułożeniu w rowkach przysypuje się 10 cm warstwą żwiru i rozkłada na wierzch podłoże.
Dodaj komentarz:
Wasze komentarze:
Aktualnie brak komentarzy
