Chłodnia zwykła

Różni się od przechowalni tym, że można w pełni regulować temperaturę wewnątrz komory. Można także regulować wilgotność względną powietrza. Jednak w komorze chłodniczej, przy zastosowaniu bezpośredniego systemu chłodzenia, utrzymanie wilgotności względnej na poziomie 90-92% jest trudne. Można to poprawić, stosując chłodzenie pośrednie albo za pomocą technologii chłodzenia wilgotnym powietrzem.

Obniżenie temperatury w komorze do wartości z przedziału 0-4°C znacznie wydłuża okres przechowywania jabłek, gdyż oddychanie odbywa się znacznie wolniej. Późniejsze odmiany jesienne przechowują się w chłodni do początków lutego, a odmiany zimowe nawet do początku kwietnia.

• Adaptacja przechowalni zwykłej na chłodnię wymaga:
• wykonania całości termoizolacji; stosuje się do tego styropian (warstwa 15-17 cm grubości), watę szklaną (17 cm) lub płyty poliuretanowe (10 cm); zanim wnętrze komory wyłoży się izolacją termiczną, trzeba zabezpieczyć mur przed wilgocią za pomocą blachy aluminiowej lub stalowej, albo roztworów asfaltowych (np. Abizol R, Bitizol R);
• zaopatrzenia komory w drzwi chłodnicze;
• zainstalowania układu chłodniczego.

Najczęściej stosuje się system bezpośredniego chłodzenia. Bardzo ważny jest dobór czynnika chłodniczego (raz zastosowanego, nie można już wymienić). Obecnie stosuje się chlorofluorowe pochodne metanu - freony. Ich niszczące działanie na powłokę ozonową ziemskiej atmosfery, jest powszechnie znane. Z tych względów, nie należy już stosować freonu R-12, a tylko znacznie mniej od niego szkodliwe: R-22, R-134a, R-404a.

Układ bezpośredniego chłodzenia składa się ze sprężarki, skraplacza, parownika i zaworu regulacyjnego. Najważniejsze części to sprężarka i parownik (chłodnica). Sprężarka wymusza obieg czynnika chłodniczego w układzie, a parownik jest jedyną jego częścią, która ma kontakt z wnętrzem komory. To chłodnica pobiera ciepło z powietrza w komorze, a więc pośrednio chłodzi owoce. Odbywa się to na tej zasadzie, że temperatura parowania czynnika chłodniczego jest niższa, niż temperatura powietrza w komorze. Zaleca się aby ta różnica temperatur (At) wynosiła nie więcej niż 5 do 6°C.

Największą wadą bezpośredniego systemu chłodzenia, jest stymulowanie transpiracji owoców. Podczas odprowadzania ciepła z komory, na lamelach parownika powstaje szron. Dzieje się tak dlatego, że ciepłe powietrze ma większą zdolność pochłaniania pary wodnej. Stykając się z parownikiem, oddaje nie tylko ciepło, ale i wodę. Ta zaś pochodzi m.in. z owoców.

Im większa wartość parametru At, tym większe straty wody. Zmniejszenie tej różnicy do poziomu 1,5-2,0°C umożliwia taki system chłodzenia, w którym czynnik chłodniczy nie musi wrzeć i parować. Takie wymagania spełnia glikol, a system chłodzenia z jego zastosowaniem nosi nazwę pośredniego. Nazywa się tak dlatego, że najpierw glikol jest ochładzany w klasycznym układzie bezpośrednim poza komorą. W niej znajduje się tylko chłodnica glikolowa. Dzięki swym właściwościom, ogranicza ona straty wody z owoców do minimum. Ponieważ system ten zawiera więcej części składowych, jest droższy od chłodzenia bezpośredniego o ok. 30%. Może obsługiwać kilka, a nawet kilkanaście komór. Ze względów ekonomicznych, znajduje zastosowanie głównie w obiektach większych (powyżej 400 ton pojemności).

Niezależnie od stosowanego systemu, dla równomiernego chłodzenia powietrza w komorze konieczne są umieszczone bezpośrednio przy parowniku wentylatory, umożliwiające całkowitą cyrkulację powietrza w pustej komorze 30 razy w ciągu godziny. Koniecznie trzeba zapewnić możliwość niezależnej pracy wentylatorów także wtedy, gdy nie działa system chłodzenia. Jest to potrzebne zimą, gdy termostat włącza go rzadko, a cyrkulacja powietrza w komorze jest konieczna, aby chłodniejsze nie zalegało przy podłodze. Wtedy wystarczy pełna cyrkulacja 20 razy na godzinę.

W zwykłej chłodni nie jest wymagany system wentylacyjny.